แอดมิตครั้งที่ 32 : : [ฉากการใช้ยาเสพติด]

ขอให้อ่านอย่างมีสติและใช้วิจารณญาณนะคะ นี่เป็นเพียงเรื่องแต่งขึ้นเท่านั้นค่ะ

ไอ้ชัทติดยาไอซ์ มันเสพเรื่อยๆ แล้วผมก็เห็นจนชาชิน ที่ผมเลือกจะหนีมาอยู่กับชัท ทั้งๆที่มันไม่ต่างอะไรกับเดนสวะ ก็เพราะผมไม่ต้องการให้แพทตามตัวผมเจอเลย ผมไม่สนชีวิตตัวเองต่อจากนี้แล้วแหละ ช่างหัวแม่งเหอะว่ามันจะเป็นยังไง ผมไม่แคร์แล้วว่ะ ผมเจ็บจนผมไม่อยากจะทนกับอะไรแล้ว

“ดูดแต่บุหรี่มึงไม่เบื่อมั่งหรอซีฟ” ไอ้ ‘แบงค์’ เพื่อนขี้มั่วยาของไอ้ชัทถามผมขึ้น

“ก็เบื่อ แต่ไม่มีไรให้กูทำนี่”

ไอ้ชัทกับไอ้แบงค์มองหน้ากันแล้วมันก็ยิ้มเลวๆให้กัน ไอ้ชัทหย่อนกายนั่งลงที่โซฟาข้างๆผม มันเอาแขนมากอดไหล่ผมไว้

“เฮ้ย เพื่อน ไม่ลองหน่อยว้า...”

มันพยักเพยิดไปยังสิ่งอันตรายที่วางอยู่บนโต๊ะนั่น

“ไม่ ไร้สาระ” ผมปฏิเสธ

“แดกเหล้าไม่ทำให้มึงลืมหรอก ถูกทิ้งมาใช่มั้ย” ไอ้แบงค์นั่งเบียดลงมาบนโซฟาอีกคน

“มึงรู้ได้ไง” ผมถามมันอย่างอึ้งๆ เพราะผมไม่ได้เล่าอะไรให้มันฟัง

“จากสภาพมึงน่ะ ใครดูก็รู้” ไอ้ชัทว่า มันกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับเข็มฉีดยา “ซมซานมาหาพวกกูซะขนาดนั้น เป็นไงล่ะ ไอ้รันเพื่อนไฮโซของมึงมันไม่เหลียวมามองเลยดิ”

“มันไม่รู้เรื่องนี้ ไม่ต้องไปพูดถึงมันหรอก” มันพูดปัดๆ “กูขอบุหรี่นานแล้ว เมื่อไหร่จะได้ มึงอย่าชักช้าให้มาก”

ผมมองหน้าไอ้ชัทแบบเอาเรื่อง มันก็เลยหัวเราะ

“กูมีอะไรที่มันสนุกกว่าบุหรี่ให้มึงลอง” ไอ้ชัทว่า มันใช้นิ้วดีดๆที่แท่งเข็มฉีดยาหน่อยๆจนของเหลวในนั้นกระเพื่อมไปมา

“กูบอกว่าไม่ ใช้ไปก็ติดเหมือนพวกมึง” ผมเหยียดริมฝีปาก

“แต่มันทำให้มึงลืมนะ”

“...”

“มึงจะลืมทุกอย่าง มึงจะไม่ต้องมาคิดอะไรอีกเลยเว้ย อีกอย่าง พวกกูไม่ได้บังคับมึงสักหน่อย นิดๆหน่อยๆไม่ติดหรอกน่า มึงมาถึงขนาดนี้แล้ว” ผมเหลือบมองเข็มฉีดยาในมือของไอ้ชัท ไอ้แบงค์ก็เลยเอานิ้วมาเกลี่ยๆแก้มผม

“พวกกูไม่เป็นอะไร มึงจะเป็นอะไรได้ยังไงวะ”

“กูไม่เคยใช้” ผมบอกไปตรงๆ

“ไม่มีอะไรยากหรอก ถ้ามึงพยายาม” ไอ้ชัทพูดขำๆ

“ไอ้เชี่ย คำพวกนี้มึงเอาไปใช้กับเรื่องดีๆมั่งเหอะ” ผมด่ามันอย่างสุดจะทน

“มึงจะลองมะ เข็มแรกเดี๋ยวกูฉีดให้ แล้วต่อไปถ้าติดใจ ก็ทำเอาเอง” ไอ้ชัทยักคิ้วมาให้ผม ผมช่างใจอยู่นิดนึง แล้วก็ดันนึงไปถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเผชิญมาก่อนหน้านี้ และความสัมพันธ์ของผมกับแพทที่ทั้งปลอมและเปลือก จนผมเลือกจะเขวี้ยงแม่งทิ้งไป

“ทำไง” ผมถามมัน

ไอ้ชัทเอาสายรัดซึ่งผมไม่รู้ว่าแม่งไปหามาจากไหนมารัดไว้ที่ช่วงแขนผม พอที่จะให้เห็นเส้นเลือดที่นูนขึ้นมาบนแขนให้หาเส้นฉีดง่าย แล้วมันก็ฉีดเข้าไปในเส้นเลือดของผมโดยตรง ความรู้สึกตอนโดนฉีดมันก็เหมือนฉีดยาธรรมดา ไม่ได้รู้สึกอะไรในช่วงแรกๆ แต่พอผ่านไปสักพัก เหมือนว่ายาจะเริ่มออกฤทธิ์ ผมก็เลยเริ่มรู้สึกตื่นตัว มีแรงมากกว่าปกติ

วันนั้นทั้งวันที่ผมอยู่กับพวกไอ้ชัท คุยห่าอะไรกับแม่งไม่รู้เรื่องเลยสักนิด ได้ยินพวกไอ้ชัทมันล้อๆ

“ไอ้เชี่ยซีฟแม่งดีดว่ะ ฮ่าๆๆ”

“อย่างงี้แหละมึง ครั้งแรก” ไอ้แบงค์บอก “เดี๋ยวต่อไปก็ชิน และทีนี้ล่ะมึง สวรรค์เลย”

ไอ้แบงค์ยักคิ้วมาให้ ผมรู้สึกเหมือนโดนมันคลอเคลียอยู่ใกล้ๆตลอด ริมฝีปากและจมูกมันมักจะเฉียดที่ลำคอกับใบหูของผม ไอ้ชัทก็แค่ขำที่แบงค์มันทำ แต่ผมก็ปัดๆมันออกอย่างไม่ชอบ ฤทธิ์ของยาทำให้ผมไม่ได้คิดเรื่องไอ้แพทเลย หัวใจผมเต้นรัวเร็ว ไม่อยากจะกินอะไรทั้งนั้น

รู้สึกเพ้อๆเหมือนอยู่ในความฝัน

ช่วงกลางคืนที่ไอ้ชัทกับไอ้แบงค์มันหลับ ผมก็นอนไม่หลับ เอาแต่กระวนกระวายไปเรื่อยเปื่อยคิดว่าก็คงเป็นฤทธิ์ของมันที่ออกมานั่นแหละ แต่ที่รู้ๆ มันได้ผล มันทำให้ผมไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น ลืมเรื่องเหี้ยๆทุกอย่างที่อยู่ในชีวิตต่อจากนี้ไปเลย

ผมมีความสุข ที่จะอยู่ในโลกที่ผมสร้างขึ้นเอง ไม่ต้องมีไอ้แพท ไม่ต้องมีพ่อกับแม่ ไม่ต้องมีไอ้รัน ไม่มีใครมาทำให้ผมเจ็บได้อีกต่อไปแล้ว

ไม่มีอีกแล้ว 

อ่านต่อ+เม้นท์ >>  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1261462&chapter=34